Η διαχείριση του ΟΧΙ: μύθος και πραγματικότητα

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Το πρώτο βήμα στη διαμόρφωση νέας στρατηγικής για ένα πολιτικό που ευρίσκεται ενώπιον σκληρών διλημμάτων, και ο στόχος του είναι να ξεφύγει από εγκλωβισμούς του παρελθόντος, δεν είναι να αποφασίσει πως και προς τα που θα αναπτυχθεί αλλά να αποφασίσει τι θα εγκαταλείψει. Για να αναπτυχθεί μία πολιτική στρατηγική θα πρέπει να ληφθούν πρωτίστως αποφάσεις πολιτικής απαλλαγής από εκείνα που παρεμποδίζουν την υλοποίηση του στρατηγικού στόχου.  Όταν λάβεις την απόφαση στο σκληρό δίλημμα τότε προχωράς με αποφασιστικό τρόπο. Μπαίνεις κατευθείαν στο ρόλο, δεν έχεις περιθώριο για πρόβες. Οι ενδιάμεσες επιλογές είθισται να αποδεικνύονται είτε ανεπαρκείς είτε καταστροφικές. 

Το δημοψήφισμα της 24^ης Απριλίου ήταν ένα οριακό γεγονός της νεώτερης φάσης της ιστορίας του Κυπριακού Ζητήματος, το οποίο συνεχίζει να επηρεάζει είτε πολιτικές αποφάσεις είτε τον τρόπο σκέψεως των πολιτών, ιδιαίτερα σε περιόδους προεκλογικών εξελίξεων, όπως η τρέχουσα. Το δημοψήφισμα φαντάζει σήμερα για πολλούς, είτε ψήφισαν ΟΧΙ είτε ψήφισαν ΝΑΙ, ως το τέλος της ιστορίας. Ανατρέχουν σε αυτό για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, προβάλλοντάς το ως το δικαστήριο της ιστορίας που εσαεί τους δικαιώνει. Άλλοι πάλι, κυρίως αυτοί που ψήφισαν ΟΧΙ, ζητούν επιτακτικά τη χάραξη νέας πολιτικής στο Κυπριακό, αποσιωπώντας ότι από το δημοψήφισμα και εντεύθεν, αμφότεροι οι πρόεδροι υποστήριξαν ο ένας το «σκληρό» ΟΧΙ και ο άλλος το «μαλακό» ΟΧΙ. 

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος παγιδεύτηκε το Φεβρουάριο του 2004 στη Νέα Υόρκη, με την αποδοχή μιας διαδικασίας που δεν ανέμενε μα πάνω απ' όλα δεν επιθυμούσε. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος τον έφερε σε αμυντική θέση. Δεν είχε συγκεκριμένο σχέδιο στρατηγικής για τη διαχείριση του ΟΧΙ, αλλά ούτε επέδειξε προθυμία να διαμορφώσει. Από την αρχή υιοθέτησε μία τακτική κατευνασμού της διεθνούς κοινότητας, ότι δηλαδή παραμένει πιστός σε λύση διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας και κατ' επέκταση το Σχέδιο Ανάν ήταν διαπραγματεύσιμο, αφού στηριζόταν στη φιλοσοφία της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας. Έτσι οδηγήθηκε στη συμφωνία της 8^ης Ιουλίου του 2006 (Δέσμευση Αρχών) με τον Ταλάτ, στην οποία το πρώτο από τα πέντε σημεία της συμφωνίας ήταν η «δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας». Για την ιστορία, ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας που υπέγραψε δεσμευτική συμφωνία με τους Τούρκους στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας.

Επιπλέον, με την πολιτική κατευνασμού κατάφερε η Τουρκία να λάβει ημερομηνία έναρξης ενταξιακού διαλόγου με την ΕΕ, με τη ψήφο μας, και μάλιστα να τη συνοδεύει με δημόσιες δηλώσεις ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Επίσης, μέσα στο πλαίσιο της τακτικής του κατευνασμού προέκυπταν δηλώσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου όπως «όσοι πιστεύουν ότι το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό, είναι εκτός πραγματικότητας», εξευμενίζοντας το ΑΚΕΛ και καλλιεργώντας στον εαυτό του τη ψευδαίσθηση ότι θα εξασφάλιζε εκ νέου την υποστήριξη για τις προεδρικές του 2008 και ταυτόχρονα στέλνοντας κατευναστικά μηνύματα προς τους διεθνείς διαμεσολαβητές ότι θεωρεί το Σχέδιο Ανάν διαπραγματεύσιμο.

Η αναποφασιστικότητα σε επίπεδο τακτικής μπορεί να δίδει ευελιξία, σε επίπεδο όμως στρατηγικής οδηγεί είτε σε καταστροφή είτε σε επικράτηση των θέσεων του αντιπάλου. Στην περίπτωση του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο κατευνασμός και η έλλειψη αποφασιστικότητας έναντι του ΑΚΕΛ, το οποίο είχε σταθερή και συνεπή θέση σε ό,τι αφορά το στόχο της διζωνικής ομοσπονδίας, ενεθάρρυναν τον τότε Γ.Γ. του κόμματος να διεκδικήσει την προεδρία το 2008, ακυρώνοντας τον τακτικό στόχο του Τάσσου Παπαδόπουλου που ήταν η επανεκλογή του.  

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, θέτοντας σε υψηλότερη προτεραιότητα τη συνεργασία με το ΑΚΕΛ, με σκοπό να εξασφαλίσει την επανεκλογή του, και κατευνάζοντας με δηλώσεις το διεθνή παράγοντα που του ασκούσε κριτική ότι δεν ήθελε λύση στο Κυπριακό, εγκλωβίστηκε σε ένα τακτικισμό που σταδιακά τον έφθειρε και όσο απομακρυνόταν χρονικά από το δημοψήφισμα τον αποδυνάμωνε. Εδώ καταρρίπτεται ένας άλλος μύθος που λέει ότι «αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος επανεξελέγετο πρόεδρος θα ακολουθούσε διαφορετική πολιτική». Όμως, αν αμέσως μετά το δημοψήφισμα, όταν το πολιτικό κλίμα του 76% τον περιέβαλλε με αυτοπεποίθηση και ισχυρή πολιτική νομιμότητα για να προχωρήσει στη χάραξη μιας συγκροτημένης στρατηγικής επίλυσης του προβλήματος, επέδειξε τέτοια αναποφασιστικότητα, γιατί να το έκανε τέσσερα χρόνια μετά, όπου και πάλι θα ήταν δεσμευμένος και η επανεκλογή του υποθηκευμένη στο ΑΚΕΛ;

Επιπλέον, έστω και αν ο Τάσσος Παπαδόπουλος κέρδιζε τις εκλογές το 2008 θα παρέμεινε εγκλωβισμένος διότι σε επίπεδο στρατηγικής είχε δεσμευτεί με την συμφωνία της 8^ης Ιουλίου για λύση διζωνικής ομοσπονδίας και σε επίπεδο τακτικής φρόντιζε να κάνει κατευναστικές δηλώσεις στους διεθνείς διαμεσολαβητές ότι το Σχέδιο Ανάν μπορούσε να βελτιωθεί(sic). Με αυτό τον τρόπο, ο τακτικισμός τον εγκλώβισε αφού πρώτα τον οδήγησε σε αυτοακύρωση.

Συνεπώς, «στα πεδία της αναποφασιστικότητας κείτονται τα ασπρισμένα κόκαλα αμέτρητων εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι στην αυγή της νίκης κάθισαν να ξεκουραστούν...και περιμένοντας ξεκουραζόμενοι...απέθαναν! Η χαρακτηριστική αυτή φράση από ένα λόγο του αμερικανού πολιτικού Ατλάι Στήβενσον (1900-1965) μάς οδηγεί στην αποτύπωση της πραγματικότητας, ότι η διαχείριση του ΟΧΙ εξανέμισε την όποια ελπίδα στρατηγικού επανακαθορισμού της προσπάθειας λύσης. Και λέω ελπίδας, γιατί μεγάλο μέρος των όσων ψήφισαν ΟΧΙ (όπως ο γράφων) ευελπιστούσαν σε μία ποιοτική αλλαγή πορείας. Η διαχείριση του ΟΧΙ απέδειξε ότι η ελπίδα ήταν φρούδα και μάταια, γιατί υπήρχε αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των όσων ανέπτυξαν πολιτική σκέψη στο δημοψήφισμα, εκλαμβάνοντας το αποτέλεσμα ως μία μοναδική ευκαιρία επανατοποθέτησης του εθνικού θέματος σε νέα βάση και του Τάσσου Παπαδόπουλου πο υ παρέμεινε πιστός στη διζωνική ομοσπονδία, πάντοτε βέβαια με την ωραιοποιούσα αοριστία, «με το σωστό περιεχόμενο». Με αυτόν τον τρόπο ακυρώθηκε το ΟΧΙ και σταδιακά, μετά το 2008, θριαμβεύει το ΝΑΙ.  

ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες". 

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν. 

Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ. 

Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τίμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.
Η λέξη μιλά από μόνη της.
Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.
Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ.
Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ.
Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!
Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη!
Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε.
Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό.
ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!
Και είναι ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος. 

Γι αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Αν υπήρχαν αυτά το 1821, είναι αμφίβολο αν θα γίνονταν η επανάσταση των Ελλήνων, θα κινδύνευαν να μείνουν καθ' υποταγμένοι στην πλάνη και την θολούρα της καθαρής κρίσης, εξ αιτίας της προπαγάνδας.
Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!

 

Η ΔΙΣ ΑΠΑΤΗΜΕΝΗ ΣΥΖΗΓΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…ΕΚΑΗΛΗΣΕΝ

Απατημένη σύζυγος δηλώνει πάλιν ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Όπως συνέβηκε και με την έκρηξη στο Μαρί, που όπως ο ίδιος κατέθεσε στην εξεταστική επιτροπή, δεν τον ‘’ενημέρωσαν’’ οι Υπουργοί και συνεργάτες του ότι τα εκρηκτικά ήταν έτοιμα να εκραγούν, αλλά ούτε και ήξερε που βρισκόταν το χωριό Μαρί.

Για το θέμα του Μνημονίου....η απατημένη σύζυγος επιτέλους ...εκαήλησεν ....να αντιληφθεί ότι τα κοντέινερς της οικονομίας ήταν έτοιμα να εκραγούν και να μας τινάξουν όλους στο αέρα. Για να... καηλήσει όμως, ο κολλητός του, Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Πανίκος Δημητριάδης, χρειάστηκε να τον καλοπιάσει, όπως ο παπάς το γινακσίτικο μωρό του που φακκά το πόι του χαμέ γιατί δεν θέλει να πάει στο σχολείο αλλά στο λούναπαρκ.

Το 2008 παρέλαβε μια οικονομία με πλεονάσματα και μεταξύ των Ευρωπαικών χωρών με τους καλύτερους οικονομικούς δείκτες και την οδήγησε με τους τραπεζίτες φίλους του στο παρά ένα της άτακτης χρεοκοπίας, και τώρα προσπαθεί να μας το παίξει αντιμνημονιακός. Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκαιο, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι με τις ανοησίες του ο Πρόεδρος μας πείθει κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ ότι πρέπει να του αναγνωρίσουμε ‘’Το ακαταλόγιστο των πράξεων του’’. Συνεπώς η κρητική μας πρέπει να στραφεί στο Κόμμα του το ΑΚΕΛ που τον στηρίζει και τον ενθαρρύνει να εφαρμόζει αυτή την σχιζοφρενική και καταστροφική πολιτική. Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Όμηρος Αλεξάνδρου  

<<Έξαλλος με όλους ο Χριστόφιας: "Πότε έγιναν τόσα;" Κτύπησε το χέρι στο τραπέζι όταν έμαθε τα ποσά που χρειαζόμαστε

22 Νοεμβρίου 2012 06:06

Θυελλώδης και εκρηκτική ήταν η σύσκεψη του Προέδρου Χριστόφια με τους Αρχηγούς των κομμάτων, σύμφωνα με πληροφορίες του ΡΙΚ.

Το κλίμα δυναμιτίστηκε όταν η συζήτηση έφτασε στο ποσό που έδωσαν οι τεχνοκράτες στην πολιτική ηγεσία για τις ανάγκες της Κύπρου.

Τεχνοκράτες επισήμαναν ότι η Κύπρος χρειάζεται 17,5 δισεκατομμύρια ευρώ, 1,5 για τα δημοσιονομικά, 10 για τις τράπεζες και 6 δισεκατομμύρια για ληξιπρόθεσμα δάνεια μέχρι το 2016.

Έντονη ήταν η αντίδραση του Προέδρου, ο οποίος χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι, ρώτησε "Από πότε έγιναν τόσα;"

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, εμφανίστηκε ιδιαίτερα ενοχλημένος με τον υπουργό Οικονομικών και το Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας.

"Μεν φοβητσιάζεις τον κόσμο με τα νούμερα" φέρεται να είπε στον υπουργό Οικονομικών ενώ στον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας ανέφερε "Είχαμε τον Θανάση τώρα έχουμε τον Πανίκκο". (Ο θανάσης ήταν ο πρώην Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας που έδιωξε ο Πρόεδρος για να βάλει στην θέσει του τον ‘’κολλητόν’’ του Πανίκο)

Ο Πρόεδρος ήταν ενοχλημένος, λένε οι πληροφορίες που μετέδωσε το ΡΙΚ, και με μέλη της διαπραγματευτικής του ομάδας.>>

Πρόσφατες Ειδήσεις

ΝΕΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ

Αγαπητέ κύριε Ιακώβου,

Παρευρέθηκα ψές στην διάλεξη σας μαζί με τον Σόλωνα Κασίνη στη Λεμεσό με θέμα ‘’Φυσικό Αέριο και Γεωπολιτική’’ και επιθυμώ να σας εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για τις πάντα τεκμηριωμένες και γεμάτες όραμα και ουσία γεωπολιτικές σας αναλύσεις.

Αν ήμαστε σήμερα σε αυτή την κατάντια σαν ελληνισμός γενικότερα, είναι γιατί οι πολιτικάντηδες μας στερούνται διαχρονικά οράματος και στρατηγικής βασισμένα σε επιστημονικές γεωπολιτικές αναλύσεις, προερχόμενες από σημαντικούς επιστήμονες  σαν και εσάς.

Δυστυχώς ο σημερινός πολιτικάντης αντί να θεωρεί τον κάθε επιστήμονα και τεχνοκράτη, οι αναλύσεις του οποίου έχουν επιστημονικό υπόβαθρο, ως το δεξί του χέρι, τον θεωρεί ως εν δυνάμει απειλή για τον ίδιο. Αλήθεια, πώς είναι δυνατό να συμβιβάσει κανείς την αλήθεια και το φως της επιστήμης από την μια, και το ψέμα και το σκότος της  σημερινής πολιτικής από την άλλη;

Με εκτίμηση

Όμηρος Αλεξάνδρου

Νεοοθωμανικός αναθεωρητισμός μέσω τηλεοπτικών ταινιών

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Στις 30 Οκτωβρίου η αμερικανική εφημερίδα «The New York Times» δημοσίευσε μία ενδιαφέρουσα έρευνα με θέμα την πολιτική και ιδεολογική εκμετάλλευση τηλεοπτικών σειρών εκ μέρους της Τουρκίας. Η έρευνα είχε τίτλο «Turks reclaim the Ottoman Empire» και έχει ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον λόγω του ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνεται η προβολή από ελλαδικά κανάλια τουρκικών τηλεοπτικών σειρών.

Βεβαίως, προβολή τουρκικών τηλεοπτικών σειρών δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σύμφωνα με τη New York Times, η Τουρκία σήμερα είναι η μεγαλύτερη εξαγωγέας τηλεοπτικών σειρών στην Ευρώπη, με τεράστια έσοδα από αυτή τη πτυχή της τηλεοπτικής βιομηχανίας. Ενδεικτικά η έρευνα αναφέρει ότι η σειρά «Σουλειμάν ο Μεγαλοπρεπής», των Γιαγμούρ και Ντουρούλ Ταϋλάν, προβάλλεται σε περισσότερες από 30 χώρες διεθνώς, οι περισσότερες εκ των οποίων στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και την Καύκασο.

Το κοινωνικο-αισθηματικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης σειράς μπορεί να θυμίζει μοτίβα λατινοαμερικανικής σαπουνόπερας, το ιστορικό όμως πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται, δηλαδή το απόγειο της οθωμανικής αυτοκρατορίας με εξωραϊσμένο τον πολιτειακό θεσμό του Σουλτανάτου, δημιουργούν ένα μείγμα το οποίο υπηρετεί την τουρκική διπλωματία μαλακής ισχύος (soft power). Η πολιτική αυτή έχει ένα πολύ βασικό και συγκεκριμένο στόχο: να αλλάξει την εικόνα της Τουρκίας διεθνώς, και πιο ειδικά στις προαναφερθείσες περιοχές, οι οποίες αποτελούν το πεδίο δράσης του «στρατηγικού βάθους» της τουρκικής κυβέρνησης και κατ' επέκταση να δημιουργήσει φιλικά συναισθήματα προς την Τουρκία και την τουρκική ιστορία. Το τελευταίο είναι απόλυτα αναγκαίο για την τουρκική αναθεωρητική εξωτερική πολιτική αφού η ιστορική εξέλιξη των δύο τελευταίων αιώνων, με τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα εναντίον Τούρκων, ταύτισε την εικόνα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της σύγχρονης Τουρκίας και του «Τούρκου» γενικώτερα, με τον «Ανατολικό Δεσποτισμό».

Η σημερινή τουρκική κυβέρνηση των ισλαμιστών αναθεωρεί τα ιστορικά όρια της τουρκικής εθνικής ταυτότητας, πηγαίνοντάς τα χρονικά πολύ πιο πίσω από τις αρχές του 20^ου αιώνα, σε αντίθεση με τους κεμαλικούς, επαναφέροντας το οθωμανικό παρελθόν στο επίκεντρο της αναζήτησης του νέου εθνικού εγώ. Έτσι, ο 15^ος και ο 16^ος αι. κατά τους οποίους έζησε ο Σουλειμάν ο Μεγαλοπρεπής, γίνονται το νέο θελκτικό ιστορικό πλαίσιο στο οποίο η νέα γενιά των Τούρκων θα πρέπει να βρει το χαμένο της εθνικό εαυτό, τον όποιο καταπίεσε ο κεμαλισμός για οκτώ δεκαετίες, καθώς επίσης το πεδίο μέσα στο οποίο ο έξω κόσμος, δηλαδή η Δύση και κυρίως οι κοινωνίες οι οποίες έχουν μία μακρά αντιπαλότητα με τους Τούρκους, θα πρέπει να εξοικειωθούν με τον τουρκικό πολιτισμό.

Η επιλογή των δύο αυτών αιώνων δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για τους δύο πιο ένδοξους αιώνες της αυτοκρατορίας, όπου η εδαφική επέκταση και η αυτοκρατορική επιρροή των Οθωμανών φθάνει στο απόγειό της και, κατά συνέπεια, η προβολή και η επαναδιεκδίκηση του Οθωμανικού παρελθόντος αποκτά ιδιαίτερη σημασία για το παρόν και τους στόχους που υπηρετεί.

Εκτός από την ταινία «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» άλλη μια, χαρακτηριστική του νέου τουρκικού αναθεωρητισμού είναι η «Φετίχ 1453» του Φαρούκ Ακσά. Μέσω αυτών των ταινιών είναι εμφανής η προσπάθεια να εξωραϊστεί εκείνο το παρελθόν το οποίο ο κεμαλισμός θεωρούσε ως παρακμή και να παρουσιαστεί λουστραρισμένο, χωρίς καμία κριτική διάθεση. Στην ουσία πρόκειται για μία επικοινωνιακή προσπάθεια επανεκπαίδευσης των Τούρκων στην έννοια του έθνους όπου με γνώμονα τον εκλαϊκευτικό του χαρακτήρα, διαμορφώνεται τηλεοπτικά στην αμφίδρομη σχέση μεταξύ ιστορικής εξέλιξης και πολιτισμού.

Μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές γίνεται εμφανής η διαδικασία κατά την οποία η επαναδιεκδίκηση του Οθωμανικού παρελθόντος κατασκευάζει μοντέλα και τρόπους με τους οποίους η τουρκική ισλαμιστική διανόηση χειρίζεται την ιστορία για να δομήσει τα επιχειρήματα επί των οποίων εδράζονται οι ιδεολογικές και πολιτικές της προσεγγίσεις.

            

Θα έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κινηματογραφική διπλωματία αν τα επόμενα λίγα χρόνια, το Χόλλυγουντ απέδιδε σε μία υπεραπαραγωγή μία ταινία με θέμα την Αρμενική Γενοκτονία.   

 

ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ Μ’ ΑΦΗΝΕΙΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑ ΖΗΣΩ

Ακολουθεί ένα άρθρο από τον Ανδρέα Καρύδη που αποτυπώνει με σκληρό αλλά  γεμάτο περιεχόμενο λόγο την διακυβέρνηση Χριστόφια. Έχω την άποψη όμως ότι ο Χριστόφιας και ο κάθε Χριστόφιας είναι απότοκο του διεφθαρμένου και βρώμικου κομματικού κατεστημένου που σίγουρα δεν έχει να κάνει μόνο με το ΑΚΕΛ, τον Χριστόφια και την αριστερά. Ένα κατεστημένο που έχει διαλύσει τα πάντα στο πέρασμα του, και που όμως αυτός ο ανώριμος πολιτικά λαός το ανακυκλώνει και το εναλλάσσει στην εξουσία. Όσο η εξουσία  θα συνεχίσει να προέρχεται από το σημερινό άθλιο κομματικό κατεστημένο με τους ίδιους διεφθαρμένους και ανίκανους πρωταγωνιστές, δεν πρόκειται να δούμε καλύτερες μέρες και η τελική καταστροφή είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Τελικά έχουμε την ηγεσία που μας αξίζει και αν δεν ωριμάσουμε πολιτικά σαν λαός, εμείς θα φέρουμε την μεγαλύτερη ευθύνη για την καταστροφή αυτού του επίγειου παράδεισου που μας χάρισε ο θεός.

Όμηρος Αλεξάνδρου

Σε τι κόσμο μ’ αφήνεις Δημήτρη να ζήσω

Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΥΔΗ

Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν….

Και όπου νάναι φεύγεις –επιτέλους- αλλά δυστυχώς αφήνεις πίσω σου συντρίμμια, φτώχια, πεινασμένους, αγανακτισμένους  και...αγρίμια.   

Και εσύ που φεύγεις  – παρά τα όσα μας έκανες – φεύγεις με τις τσέπες γεμάτες από το εφάπαξ των 270 χιλιάδων ευρώ που θα πάρεις, και με ετήσια σύνταξη πέραν των 80 χιλ. ευρώ. Θα ζήσεις… ζωή χαρισάμενη.

Λεφτά που βγαίνουν από τις πλάτες μας. Και δυστυχώς δεν μπορώ να σου πω χαλάλι. Γιατί αφήνεις ένα λαό όμηρο του μνημονίου, όμηρο των κλεφταράδων της υφηλίου, όπως εσύ αποκάλεσες τις αγορές.

Ένα εργαζόμενο λαό χωρίς δουλειά, αλλά με …δουλεία! 

Ένα λαό που έχασε όλα τα δικαιώματα του, που δεν ξέρει πλέον τι πάει να πει οκτάωρο και κανονικός μισθός.

Τι και αν τον διαβεβαίωνες ότι δεν θα πειράξεις μισθούς και ωφελήματα; Τα κουτσούρεψες χωρίς, μάλιστα, καμιά διαβούλευση. 

Φεύγεις και αφήνεις πίσω σου ένα εργαζόμενο λαό που καλείται να ξεχάσει τι πάει να πει αύξηση και να πορευθεί πλέον με τις μειώσεις, εξαιρουμένων των αλλοδαπών οικιακών βοηθών, που αποτελούν τη μοναδική τάξη εργαζομένων που γνώρισαν τρεις αυξήσεις επί της εποχής σου! Εξαιρουμένων και των άλλων αλλοδαπών και Τουρκοκυπρίων που συνεχίζουν να παίρνουν τα παχυλά επιδόματα σε αντίθεση με τους Κύπριους, που πρέπει να ξεχάσουν τι πάει να επίδομα φοιτητή, παιδιών κ ά.

Τα πετσόκοψες, τα ρήμαξες δεν άφησες τίποτα για να πάρουν τα παιδιά, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας.

Το μόνο που μπορείς πλέον να τους δώσεις είναι η …ευχή σου! Και τουλάχιστον να έπιανε…  

Φεύγεις και μας αφήνεις σε ένα τόπο όπου υπάρχουν παντού ελλείμματα, εκτός της διαπλοκής που ενίσχυσε τα αποθέματά της.

Σε ένα τόπο όπου διαγράφονται χαριστικά από τράπεζες δάνεια και χρέη προσφιλών σου εταιρειών και οργανώσεων, ενώ ο κοσμάκης φορτώνεται τα επιτόκια και τις άλλες υπερβολικές χρεώσεις των τραπεζών.

Σε ένα κόσμο όπου ο Γενικός Εισαγγελέας χαρακτηρίζει αυτές τις χαριστικές διαγραφές δανείων απαράδεκτη μορφή διαπλοκής, αλλά δεν ιδρώνει το αυτάκι κανενός.

Αυτή είναι η «δίκαιη κοινωνία» που μας έταξες; Αυτήν πάντως αφήνεις πίσω σου.

Μας αφήνεις να ζήσουμε σ’ ένα τόπο φτώχιας και εξαθλίωσης, όπου φοιτητές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους, όπου γονείς δεν έχουν να αγοράσουν ένα λίτρο γάλα και ένα καρβέλι ψωμί για τα παιδιά τους, όπου άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο και βάζουν τέρμα στην ζωή τους.

Σε ένα τόπο όπου το χρήμα αγνοείται και πλέον οι τραπεζοϋπάλληλοι πιο πολύ ξαφνιάζονται όταν ακούν «κατάθεση» παρά …ληστεία!

Σε ένα τόπο, που μπορεί η φύση να τον ευλόγησε ώστε να μην αντιμετωπίζει τους τυφώνες και τις καταστροφές που σημειώνονται σε άλλα μέρη, αλλά η ατυχία του έδωσε πολιτικούς που, με την απραξία και την ανίκανη διαχείρισή τους, ανατινάζουν από ναυτικές βάσεις μέχρι ηλεκτροπαραγωγούς σταθμούς και ολόκληρες κοινωνίες.

Ένας τόπος με ένα δικό του τυφώνα που στο πέρασμα του δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ένας τυφώνας με ονοματεπώνυμο.

ΥΓ. Δεν ήταν όλα μαύρα επί διακυβέρνησης σου, είχε και ένα καλό. Με έκανε να μην φοβάμαι το σκοτάδι, το ξεπέρασα καθώς βλέποντας τον λογαριασμό του ρεύματος έπαψα να έχω φοβία για το σκοτάδι, αλλά άρχισα να φοβάμαι το φως...