Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι

 

Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ – εάν μεταρρυθμιστεί ριζικά θα επιβιώσει, υποστηρίζεται, εάν δεν μεταρρυθμιστεί δεν θα επιβιώσει
Η ΕΕ δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Συντομογραφικά, θα σκιαγραφηθούν οι ρίζες των κύριων παθολογιών και θα καταγραφούν οι εξόφθαλμα ορατές οντολογικές προϋποθέσεις έξη αιώνες μετά το τέλος του Μεσαίωνα. Μέσα από αυτό αναδεικνύεται και ο μεταρρυθμιστικός προσανατολισμός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Εάν μεταρρυθμιστεί ριζικά θα επιβιώσει, υποστηρίζεται, εάν δεν μεταρρυθμιστεί δεν θα επιβιώσει.
.Οι προβληματικές συμβατικές ιδεολογικές ρίζες της ΕΕ
Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως αποφασίστηκε την δεκαετία του 1950 ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης διάγνωσης των αιτιών πολέμου μετά το χάος που προκάλεσαν ο Α και Β παγκόσμιος πόλεμος. Η Ευρώπη το 1945 βρέθηκε, βασικά σε Συμπληγάδες.
Από την μια πλευρά ένα εδραιωμένο και νομικοπολιτικά κατοχυρωμένο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα όπως επικυρώθηκε στον Χάρτη του ΟΗΕ το 1945.
Από την άλλη πλευρά η κυρίαρχη κεκτημένη ταχύτητα των ανθρωπολογικά εξομοιωτικών και πολιτικά εξισωτικών μοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων, τα οποία, παρά τον παρωχημένο τους χαρακτήρα, συνέχισαν να επηρεάζουν τα πολιτικά δρώμενα.
Στο μέσον των δύο προσεγγίσεων, πλην πολύ διαφορετικής πολιτικής και κοσμοθεωρητικής σύλληψης βρίσκεται μια μετά-κρατική δομή κυρίαρχων πολιτικών οντοτήτων εντός ενός ευρύτερου ιεραρχημένου κοσμοσυστήματος.
Με δεδομένο ότι η εφικτότητά του στις σύγχρονες διακρατικές συνθήκες δεν είναι δεδομένη, η νοηματοδότηση ενός τέτοιου μετακρατικού  συστήματος απαιτεί επιστροφή στο μέλλον της Βυζαντινής, πρωτίστως, οικουμένης.
Οι ιστορικοπολιτικές προϋποθέσεις ενός τέτοιου κοσμοσυστήματος όπως αναπτύχθηκε, για παράδειγμα, μετά από μια μετάβαση πολλών αιώνων από την Αρχαιότητα στην Βυζαντινή Οικουμένη, δεν προκύπτουν από παρθενογένεση. Δεν κατασκευάζονται με ιδεολογικά δόγματα και προπαντός επειδή αφορούν πολλές κοινωνικές οντότητες διαφορετικής ιστορικής διαμόρφωσης, δεν μπορούν να στηριχθούν πάνω σε ανθρωπολογικά εξομοιωτικές και πολιτικά εξισωτικές θεσμικές δομές.
Στην Ευρώπη μετά το 1945, ακριβώς, τα πολιτικά ελίτ επέλεξαν μια γραμμική αντίληψη πολιτικής ένωσης διαμέσου ενός ωφελιμιστικού, χρησιμοθηρικού οικονομικισμού, μιας δηλαδή απλουστευτικής υπόθεσης ότι οι οικονομικές και λειτουργικές συναλλαγές, θα κατασκευάσουν μια πολιτικά αδιάφορη υπερεθνική ανθρωπολογία.
Υπογραμμίζω λοιπόν ότι, είναι ένα πράγμα η παράκρουση περί μιας γραμμικής πολιτικής εξίσωσης και ανθρωπολογικής εξομοίωσης της Ευρώπης, και άλλο η προσπάθεια σταδιακής συγκρότησης ενός μετά-κρατικού συστήματος το οποίο σωστά νοούμενο όχι μόνο αφήνει άθικτα τα έθνη που τα συνθέτουν, αλλά επιπλέον έχει ως σκοπό να τα ενισχύσει και διασφαλίσει ως πνευματικές, πολιτικές και κοινωνικές οντότητες.
Στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν ζήτημα χρόνου να αναδειχθούν τα εγγενή προβλήματα μιας τόσο ανορθολογικής διαδικασίας που με επίπλαστο τρόπο επιχειρούσε να υποκαταστήσει τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα και τις ιστορικές πολιτικοανθρωπολογικές δομές.
Στις μέρες μας την στιγμή που το σύστημα σείεται εν μέσω μύριων αντιφάσεων, οι εθνομηδενιστές διανοούμενοι, οι μεταμοντέρνοι τεχνοκράτες, οι γραφειοκράτες, και το άχρωμο και άοσμο πολιτικό προσωπικό λογικό είναι να μην ακούνε την μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων.
Υπάρχει κολοσσιαία διαφορά μεταξύ Πολιτικής οντολογικά εδρασμένης, και ιδεολογικών δογμάτων, γενικών και αστήρικτων ιδεών και αναλύσεων μελλοντολογικού χαρακτήρα, όπου το ουτοπικό ή υποκριτικό και ύπουλο «ΘΑ» είναι πάντοτε και αναπόδραστα τα δύο πρώτα ψηφία του Θανάτου.
Αναγκαστικά, μια τόσο προκλητική θέση βαθύτατων προεκτάσεων, που ως γνωστό αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές ουκ ολίγων, απαιτεί μια τηλεσκοπική, έστω, ιστορικοπολιτική αναδρομή.
Οι παθολογίες στην παρούσα μεταβατική ιστορική συγκυρία έχουν τις ρίζες τους σ’ ένα διττό ατυχές γεγονός:
Από τη μία, στην Ανατολή το 1204 μ.Χ. και το 1453 μ.Χ., με την κατεδάφιση της ανθρωποκεντρικά κτισμένης και πολιτικά και πνευματικά Υψηλοτάτης Βυζαντινής Οικουμένης, υπέστη βαρύτατο πλήγμα η επί δύο χιλιετίες ανοδική φορά του πολιτικού πολιτισμού. Από την άλλη, πρέπει να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα της Νεοτερικότητας.
Η Νεοτερικότητα είναι ένας φαρδύς δρόμος ανόδου του πολιτικού πολιτισμού αλλά ταυτόχρονα και ένα ελλειμματικό πολιτικοανθρωπολογικό καζάνι που κόχλαζε.
Η συντριπτική πλειονότητα των πληθυσμών των νεοσύστατων ηγεμονιών ενάντια στη Ρωμαιοκαθολική Θεοκρατία ήταν οι δυστυχείς μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι: Όντα χαμηλών ή μηδενικών ανθρωπολογικών βαθμίδων, πνευματικά ανυπόστατοι, άναρθροι και αντικείμενο κτηνώδους εκμετάλλευσης εκ μέρους των γεωκτημόνων και των φεουδαρχών.
Στη συνέχεια οι αξιώσεις κρατικής κυριαρχίας των ηγεμόνων, τερματίζουν σταδιακά το Ρωμαιοκαθολικό Θεοκρατικό κοσμοσύστημα, και καθιερώνουν το σύγχρονο εδαφικά οριοθετημένο εθνοκράτος, το οποίο επικυρώθηκε το 1945 με τη δημιουργία του ΟΗΕ.
Δεν πρέπει να λησμονούμε τα γεγονότα από τον 16ο αιώνα μέχρι το 1945, τα οποία γέννησαν το ιδεολογικό φαινόμενο, δηλαδή δόγματα κατασκευής πολιτικής ανθρωπολογίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου