<<Το Μεγάλο Κραχ της Κίνας (;) – Αντιμέτωπη με την πρώτη καπιταλιστική κρίση>>
Η κινεζική κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει τη μετάβαση από τη δημιουργία μιας πιστωτικής φούσκας στο να προσπαθήσει να περιορίσει τα επακόλουθά της
Με την πρώτη καπιταλιστική κρίση είναι αντιμέτωπη η Κίνα, σύμφωνα με άρθρο του Steve Keen στο περιοδικό Forbes, επισημαίνοντας ότι μέχρι τώρα η όλη προσπάθεια ήταν να διατηρήσει κάτι που είναι μη βιώσιμο: να μεταφέρει τη φούσκα από τις κατοικίες στις μετοχές και να κρατήσει τις μετοχές σε άνοδο, κάτι που δεν μπορεί να γίνει.
Η κινεζική κυβέρνηση θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνει τη μετάβαση από τη δημιουργία μιας πιστωτικής φούσκας στο να προσπαθήσει να περιορίσει τα επακόλουθά της και αυτό που απομένει να δούμε, είναι πώς θα τα καταφέρει να το κάνει.
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται, η Κίνα έχει επιτύχει μια αξιοσημείωτη μεταμόρφωση τα τελευταία 30 χρόνια, με τον καπιταλισμό να έχει φθάσει και εκεί.
Το μόνο πράγμα που η Κίνα δεν είχε βιώσει ήταν μια πλήρη χρηματοπιστωτική κρίση, όμως η πτώση του κινεζικού χρηματιστήριου έχει ενισχύσει τους φόβους ότι αυτή η πεμπτουσία της καπιταλιστικής εμπειρίας έχει τελικά φθάσει και στην Κίνα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δείκτης Shanghai καταγράφει κάθετη πτώση: συνέβη και το 2008, όταν βυθίστηκε περισσότερο από 2/3 μέσα σε ένα έτος (
Το 2008, το κραχ τα είχε όλα: ο δείκτης τετραπλασιάστηκε σε ένα χρόνο, μόνο και μόνο για να υποχωρήσει την επόμενη χρονιά.
Και όμως, δεν οδήγησε σε μια παρατεταμένη οικονομική βουτιά, διότι ένα από τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας πτώσης έλειπε: δεν υπήρξε έκρηξη του ιδιωτικού χρέους.
Ενώ η κινεζική οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμό άνω του 8% ανά έτος, το ιδιωτικό χρέος διαμορφωνόταν συνεχώς στο 100% του ΑΕΠ.
Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση.
Σε μόλις 6 χρόνια, το ιδιωτικό χρέος αυξήθηκε κατά σχεδόν 80% του ΑΕΠ
Γιατί όμως έχει ενδιαφέρον το ιδιωτικό χρέος στην Κίνα;
Ο απλός λόγος είναι ότι η ζήτηση και το εισόδημα στις καθοδηγούμενες από το χρήμα οικονομίες μας είναι το άθροισμα της ζήτησης και του εισοδήματος που δημιουργείται από την κυκλοφορία των υπαρχόντων χρημάτων, συν αυτών που δημιουργούνται από την ανάπτυξη της προσφοράς χρήματος, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται στο νέο χρέος.
Όταν μια τράπεζα δανείζει χρήματα, δημιουργεί περισσότερα χρήματα.
Η Κίνα είχε πολύ λίγο χρέος που δημιουργήθηκε από τη ζήτηση για να γυρίσει πίσω στο 2008: τότε η μεγάλη πλειονότητα της κατάρρευσης στη ζήτηση οφειλόταν στην κατάρρευση των εξαγωγικών πωλήσεων στη Δύση, καθώς η Αμερική και πολλές από τις χώρες του ΟΟΣΑ βούτηξαν στη χειρότερη οικονομική ύφεση από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης.
Η ανάπτυξη του ονομαστικού ΑΕΠ υποχώρησε πολύ περισσότερο απ' ό,τι η ανάπτυξη του ιδιωτικού χρέους (γράφημα 3).
Η ανάπτυξη του ονομαστικού ΑΕΠ υποχώρησε πάνω από 20% ανά έτος, κάτω από το 10%.
Η ανάπτυξη του ιδιωτικού χρέους επίσης επιβραδύνθηκε στον απόηχο της κρίσης και από το 22% έπεσε στο 18% ανά έτος.
Ωστόσο, από το 2009 και μετά, η ανάπτυξη της ιδιωτικής πίστωσης αυξήθηκε ως μέτρο κυβερνητικής πολιτικής για την τόνωση της οικονομίας.
Οι τράπεζες στη Δύση αγνοούν επιδεικτικά αυτά που θέλουν οι κυβερνήσεις: στη Δύση, η πολιτική τάξη είναι υποταγμένη στην οικονομική τάξη, όμως στην Κίνα, παρά την οικονομική της μεταμόρφωση, η πολιτική τάξη παραμένει κυρίαρχη.
Κάθε κινεζική επιχείρηση που αγνοεί τις κυβερνητικές οδηγίες το κάνει με δικό της κίνδυνο.
Έτσι, το κινεζικό τραπεζικό σύστημα και οι δορυφόροι του δανείζουν σαν τρελοί σε οποιαδήποτε εταιρεία και πολλούς ιδιώτες και μια από τις μεγαλύτερες πιστωτικές φούσκες στην ιστορία –πιθανόν η μεγαλύτερη– απογειώθηκε…
Το 2010 η αύξηση του ιδιωτικού χρέους στην Κίνα ήταν ίση με το 35% του ΑΕΠ, που επισκιάζει τον ρυθμό ανάπτυξης της πίστωσης τόσο στην Ιαπωνία όσο και στις ΗΠΑ πριν από τις κρίσεις τους
Η κρίση ξεκινάει όταν ο ρυθμός ανάπτυξης της πίστωσης επιβραδύνει στις υπερχρεωμένες χώρες.
Η κίνα δεν ήταν υπερχρεωμένη το 2008, γι' αυτό και μπορούσε να ακολουθήσει τον δρόμο της πιστωτικής επέκτασης από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ρκίση.
Τώρα, όμως, είναι πολύ περισσότερο χρεωμένη απ' ό,τι ήταν η Αμερική όταν ξεκίνησε η κρίση και το momentum του χρέους μπορεί να φθάσει την κορυφή του ιαπωνικού ιδιωτικού χρέους ως προς το ΑΕΠ, όταν οι φούσκα στην οικονομία της έσκασε στις αρχές του 1990
Έτσι, η Κίνα είναι αντιμέτωπη με την πρώτη καπιταλιστική κρίση.
Μέχρι τώρα, η απάντησή της ήταν να διατηρήσει κάτι που είναι μη βιώσιμο: να μεταφέρει τη φούσκα από τις κατοικίες στις μετοχές και να κρατήσει τις μετοχές σε άνοδο, κάτι που δεν μπορεί να γίνει.
Η κινεζική κυβέρνηση θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνει τη μετάβαση από τη δημιουργία μιας πιστωτικής φούσκας στο να προσπαθήσει να περιορίσει τα επακόλουθά της και αυτό που απομένει να δούμε, είναι πώς θα τα καταφέρει να το κάνει.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
Η κινεζική κυβέρνηση θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνει τη μετάβαση από τη δημιουργία μιας πιστωτικής φούσκας στο να προσπαθήσει να περιορίσει τα επακόλουθά της και αυτό που απομένει να δούμε, είναι πώς θα τα καταφέρει να το κάνει.
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται, η Κίνα έχει επιτύχει μια αξιοσημείωτη μεταμόρφωση τα τελευταία 30 χρόνια, με τον καπιταλισμό να έχει φθάσει και εκεί.
Το μόνο πράγμα που η Κίνα δεν είχε βιώσει ήταν μια πλήρη χρηματοπιστωτική κρίση, όμως η πτώση του κινεζικού χρηματιστήριου έχει ενισχύσει τους φόβους ότι αυτή η πεμπτουσία της καπιταλιστικής εμπειρίας έχει τελικά φθάσει και στην Κίνα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δείκτης Shanghai καταγράφει κάθετη πτώση: συνέβη και το 2008, όταν βυθίστηκε περισσότερο από 2/3 μέσα σε ένα έτος (
Το 2008, το κραχ τα είχε όλα: ο δείκτης τετραπλασιάστηκε σε ένα χρόνο, μόνο και μόνο για να υποχωρήσει την επόμενη χρονιά.
Και όμως, δεν οδήγησε σε μια παρατεταμένη οικονομική βουτιά, διότι ένα από τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιας πτώσης έλειπε: δεν υπήρξε έκρηξη του ιδιωτικού χρέους.
Ενώ η κινεζική οικονομία αναπτυσσόταν με ρυθμό άνω του 8% ανά έτος, το ιδιωτικό χρέος διαμορφωνόταν συνεχώς στο 100% του ΑΕΠ.
Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση.
Σε μόλις 6 χρόνια, το ιδιωτικό χρέος αυξήθηκε κατά σχεδόν 80% του ΑΕΠ
Γιατί όμως έχει ενδιαφέρον το ιδιωτικό χρέος στην Κίνα;
Ο απλός λόγος είναι ότι η ζήτηση και το εισόδημα στις καθοδηγούμενες από το χρήμα οικονομίες μας είναι το άθροισμα της ζήτησης και του εισοδήματος που δημιουργείται από την κυκλοφορία των υπαρχόντων χρημάτων, συν αυτών που δημιουργούνται από την ανάπτυξη της προσφοράς χρήματος, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται στο νέο χρέος.
Όταν μια τράπεζα δανείζει χρήματα, δημιουργεί περισσότερα χρήματα.
Η Κίνα είχε πολύ λίγο χρέος που δημιουργήθηκε από τη ζήτηση για να γυρίσει πίσω στο 2008: τότε η μεγάλη πλειονότητα της κατάρρευσης στη ζήτηση οφειλόταν στην κατάρρευση των εξαγωγικών πωλήσεων στη Δύση, καθώς η Αμερική και πολλές από τις χώρες του ΟΟΣΑ βούτηξαν στη χειρότερη οικονομική ύφεση από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης.
Η ανάπτυξη του ονομαστικού ΑΕΠ υποχώρησε πολύ περισσότερο απ' ό,τι η ανάπτυξη του ιδιωτικού χρέους (γράφημα 3).
Η ανάπτυξη του ονομαστικού ΑΕΠ υποχώρησε πάνω από 20% ανά έτος, κάτω από το 10%.
Η ανάπτυξη του ιδιωτικού χρέους επίσης επιβραδύνθηκε στον απόηχο της κρίσης και από το 22% έπεσε στο 18% ανά έτος.
Ωστόσο, από το 2009 και μετά, η ανάπτυξη της ιδιωτικής πίστωσης αυξήθηκε ως μέτρο κυβερνητικής πολιτικής για την τόνωση της οικονομίας.
Οι τράπεζες στη Δύση αγνοούν επιδεικτικά αυτά που θέλουν οι κυβερνήσεις: στη Δύση, η πολιτική τάξη είναι υποταγμένη στην οικονομική τάξη, όμως στην Κίνα, παρά την οικονομική της μεταμόρφωση, η πολιτική τάξη παραμένει κυρίαρχη.
Κάθε κινεζική επιχείρηση που αγνοεί τις κυβερνητικές οδηγίες το κάνει με δικό της κίνδυνο.
Έτσι, το κινεζικό τραπεζικό σύστημα και οι δορυφόροι του δανείζουν σαν τρελοί σε οποιαδήποτε εταιρεία και πολλούς ιδιώτες και μια από τις μεγαλύτερες πιστωτικές φούσκες στην ιστορία –πιθανόν η μεγαλύτερη– απογειώθηκε…
Το 2010 η αύξηση του ιδιωτικού χρέους στην Κίνα ήταν ίση με το 35% του ΑΕΠ, που επισκιάζει τον ρυθμό ανάπτυξης της πίστωσης τόσο στην Ιαπωνία όσο και στις ΗΠΑ πριν από τις κρίσεις τους
Η κρίση ξεκινάει όταν ο ρυθμός ανάπτυξης της πίστωσης επιβραδύνει στις υπερχρεωμένες χώρες.
Η κίνα δεν ήταν υπερχρεωμένη το 2008, γι' αυτό και μπορούσε να ακολουθήσει τον δρόμο της πιστωτικής επέκτασης από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ρκίση.
Τώρα, όμως, είναι πολύ περισσότερο χρεωμένη απ' ό,τι ήταν η Αμερική όταν ξεκίνησε η κρίση και το momentum του χρέους μπορεί να φθάσει την κορυφή του ιαπωνικού ιδιωτικού χρέους ως προς το ΑΕΠ, όταν οι φούσκα στην οικονομία της έσκασε στις αρχές του 1990
Έτσι, η Κίνα είναι αντιμέτωπη με την πρώτη καπιταλιστική κρίση.
Μέχρι τώρα, η απάντησή της ήταν να διατηρήσει κάτι που είναι μη βιώσιμο: να μεταφέρει τη φούσκα από τις κατοικίες στις μετοχές και να κρατήσει τις μετοχές σε άνοδο, κάτι που δεν μπορεί να γίνει.
Η κινεζική κυβέρνηση θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνει τη μετάβαση από τη δημιουργία μιας πιστωτικής φούσκας στο να προσπαθήσει να περιορίσει τα επακόλουθά της και αυτό που απομένει να δούμε, είναι πώς θα τα καταφέρει να το κάνει.
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελένη Κάτσουρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου