<<Η Τρομοκρατία ως πολιτικό εργαλείο και η
Παγκοσμιοποίηση ως καθεστώς διαρκούς Πολέμου>>
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μόλις πριν από μερικούς μήνες οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι συζητώντας την κρίση της ΕΕ και το ζήτημα της Ελλάδας, μιας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατεστραμμένης και καταστρεφόμενης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσει,ς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, υπό την καθοδήγηση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας
Τώρα, όλη η Ευρώπη συζητά την απειλή που οι πρόσφυγες και η ισλαμική τρομοκρατία θέτουν στις κοινωνίες μας, ενώ, οπλισμένα με πυρηνικά ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι ένα βήμα πριν από την πιο σοβαρή κλιμάκωση της στρατιωτικής έντασης μεταξύ τους μετά το «τέλος» του Ψυχρού Πολέμου. Οι ψηφοφόροι στην Ευρώπη μετατοπίζουν μαζικά τις προτιμήσεις τους προς την άκρα δεξιά, αναλογιζόμενοι αυτές τις απειλές. Τα δημοκρατικά δικαιώματα σε όλη την Ευρώπη για μια ακόμη φορά περιορίζονται. Αυτοί που κερδίζουν από την υπόθεση είναι αφενός οι δυνάμεις που επιδιώκουν επιβολή αυταρχικών καθεστώτων σε όλη την Ευρώπη (αυτό αφορά και την Ελλάδα), αφετέρου αυτοί που επιδιώκουν τον “πόλεμο των πολιτισμών” διεθνώς.
Αλλά υπάρχουν μερικές εξαιρετικά ανησυχητικές ερωτήσεις. Ποιές, για παράδειγμα, είναι οι σχέσεις μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δυτικών ή φιλο-δυτικών κρατών και αυτών των τρομοκρατών; Διότι, στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις στη Δύση είναι οι πραγματικά “ωφελημένες από το έγκλημα”.
Εντάξει, αυτό δεν είναι μια απόδειξη, εντάξει, είναι σωστό ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να υιοθετήσουμε θεωρίες συνωμοσίας, παρόλα αυτά δεν μπορούμε να γίνουμε ηλίθιοι και να αποφύγουμε τουλάχιστον να θέσουμε σημαντικά ερωτήματα, απλά και μόνο για να είμαστε πολιτικά ορθοί. Το κόστος του να συνεχίζουν να είναι οι Ευρωπαίοι τυφλοί για ό, τι συμβαίνει εκτός των συνόρων μας και για τον τρόπο που αυτά χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό τους, μπορεί να είναι τελικά η καταστροφή των κοινωνιών μας, της ευρωπαϊκής δημοκρατίας - και της παγκόσμιας ειρήνης.
Ο βασικός λόγος ανάπτυξης της ισλαμικής ριζοσπαστικής τρομοκρατίας (όπως και η αιτία του προσφυγικού κύματος) είναι οι διαδοχικές επεμβάσεις της Δύσης που οδήγησαν στην καταστροφή των κυριότερων αραβικών χωρών. Σε περιβάλλον προϊούσας κρίσης και παρακμής τόσο του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού, όσο και της Ευρώπης και της αριστεράς της, ήταν πολύ φυσική και απολύτως προβλέψιμη η στροφή προς την τυφλή τρομοκρατία και προς τις πιο ακραίες και πρωτόγονες μορφές «ριζοσπαστικού Ισλάμ». Το να προσπαθούμε να αποδώσουμε αυτά τα φαινόμενα στον α’ ή β’ μεσαιωνικό μουσουλμάνο φιλόσοφο ή στον χαρακτήρα της ίδιας της Μουσουλμανικής θρησκείας (που στην πραγματικότητα είναι ίσως η πιο ανεκτική από τους τρεις μεγάλους μονοθεϊσμούς) δεν είναι απλώς ανοησίες. Υποκρύπτουν συνήθως και το σχέδιο τροφοδότησης του μεγάλου Πολέμου Δύσης και Ισλάμ, που, όπως και ο Πόλεμος με τη Ρωσία είναι δύο βασικά κεφάλαια του κατά Χάντιγκτον «πολέμου των πολιτισμών», το όνειρο των νεοσυντηρητικών και των Χριστιανών και άλλων φονταμενταλιστών της Δύσης, που δεν είναι λιγότερο ακίνδυνοι, δεδομένων μάλιστα των μέσων που διαθέτουν, από τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Ο ίδιος ο Τόνι Μπλερ, εκ των πρωτεργατών της εισβολής στο Ιράκ, αναγνώρισε πρόσφατα, προς τιμήν του, την ευθύνη για αυτά τα αποτελέσματα.
Επειδή κάποιος ωφελείται από ένα έγκλημα, δεν σημαίνει βέβαια και ότι το διαπράττει. Αλλά είναι εξαιρετικά περίεργο και ύποπτο το γεγονός ότι οι δυτικές υπηρεσίες, όπως και οι υπηρεσίες των συμμάχων της Δύσης στην Μέση Ανατολή, ήταν αυτές που συνέδραμαν αποφασιστικά το Ισλαμικό Κράτος. Πως γίνεται να βρίσκουμε τις ίδιες δυνάμεις στο κέντρο της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας; Υπάρχει πιθανότητα εξτρεμιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του δυτικού κατεστημένου και των υπηρεσιών να χρησιμοποιούν την ισλαμική τρομοκρατία; (1)
Να δεχτούμε ότι το Ισλαμικό Κράτος ξέφυγε από τις δυνάμεις που το δημιούργησαν ή το ευνόησαν. Και πάλι όμως θα πρέπει να είναι κανείς τελείως αφελής για να πιστέψει ότι αυτές οι δυνάμεις δεν διατήρησαν τη δυνατότητα να πληροφορούνται λίγο-πολύ τα σχέδιά του!
Είπαμε. Είναι σφάλμα να συστηματοποιεί κανείς τη χρήση «θεωριών συνωμοσίας». Εξίσου μεγάλο είναι να αγνοεί την ιστορική εμπειρία, τη λογική, αλλά και τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα των δυνάμεων που αποβλέπουν στον «πόλεμο των πολιτισμών» και να μην εξετάζει όλες τις πιθανότητες.
To σίγουρο είναι ότι η παγκοσμιοποίηση φαίνεται οτι δεν είναι τόσο «ευτυχής» και «ειρηνική», όπως την εμφάνισαν. Αποκαλύπτεται μάλλον ως μια κατάσταση διαρκούς πολέμου ενάντια στα έθνη και τις κοινωνίες, ενάντια στη δημοκρατία και τη φύση, με δύο λόγια ενάντια στον ‘Ανθρωπο.
Για έναν συνοπτικό πίνακα των κρατών που υποστηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος είναι κατατοπιστικό το παρακάτω δημοσίευμα
http://www.globalresearch.ca/who-supports-the-islamic-state-isis-saudi-arabia-turkey-qatar-uk-france-usa/5490271
Αλλά υπάρχουν χιλιάδες δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο για τις σχέσεις του ΙΚ με την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, το Ισραήλ και, λίγο πιο πίσω, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μόλις πριν από μερικούς μήνες οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι συζητώντας την κρίση της ΕΕ και το ζήτημα της Ελλάδας, μιας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατεστραμμένης και καταστρεφόμενης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσει,ς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, υπό την καθοδήγηση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας
Τώρα, όλη η Ευρώπη συζητά την απειλή που οι πρόσφυγες και η ισλαμική τρομοκρατία θέτουν στις κοινωνίες μας, ενώ, οπλισμένα με πυρηνικά ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι ένα βήμα πριν από την πιο σοβαρή κλιμάκωση της στρατιωτικής έντασης μεταξύ τους μετά το «τέλος» του Ψυχρού Πολέμου. Οι ψηφοφόροι στην Ευρώπη μετατοπίζουν μαζικά τις προτιμήσεις τους προς την άκρα δεξιά, αναλογιζόμενοι αυτές τις απειλές. Τα δημοκρατικά δικαιώματα σε όλη την Ευρώπη για μια ακόμη φορά περιορίζονται. Αυτοί που κερδίζουν από την υπόθεση είναι αφενός οι δυνάμεις που επιδιώκουν επιβολή αυταρχικών καθεστώτων σε όλη την Ευρώπη (αυτό αφορά και την Ελλάδα), αφετέρου αυτοί που επιδιώκουν τον “πόλεμο των πολιτισμών” διεθνώς.
Αλλά υπάρχουν μερικές εξαιρετικά ανησυχητικές ερωτήσεις. Ποιές, για παράδειγμα, είναι οι σχέσεις μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δυτικών ή φιλο-δυτικών κρατών και αυτών των τρομοκρατών; Διότι, στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις στη Δύση είναι οι πραγματικά “ωφελημένες από το έγκλημα”.
Εντάξει, αυτό δεν είναι μια απόδειξη, εντάξει, είναι σωστό ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να υιοθετήσουμε θεωρίες συνωμοσίας, παρόλα αυτά δεν μπορούμε να γίνουμε ηλίθιοι και να αποφύγουμε τουλάχιστον να θέσουμε σημαντικά ερωτήματα, απλά και μόνο για να είμαστε πολιτικά ορθοί. Το κόστος του να συνεχίζουν να είναι οι Ευρωπαίοι τυφλοί για ό, τι συμβαίνει εκτός των συνόρων μας και για τον τρόπο που αυτά χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό τους, μπορεί να είναι τελικά η καταστροφή των κοινωνιών μας, της ευρωπαϊκής δημοκρατίας - και της παγκόσμιας ειρήνης.
Ο βασικός λόγος ανάπτυξης της ισλαμικής ριζοσπαστικής τρομοκρατίας (όπως και η αιτία του προσφυγικού κύματος) είναι οι διαδοχικές επεμβάσεις της Δύσης που οδήγησαν στην καταστροφή των κυριότερων αραβικών χωρών. Σε περιβάλλον προϊούσας κρίσης και παρακμής τόσο του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού, όσο και της Ευρώπης και της αριστεράς της, ήταν πολύ φυσική και απολύτως προβλέψιμη η στροφή προς την τυφλή τρομοκρατία και προς τις πιο ακραίες και πρωτόγονες μορφές «ριζοσπαστικού Ισλάμ». Το να προσπαθούμε να αποδώσουμε αυτά τα φαινόμενα στον α’ ή β’ μεσαιωνικό μουσουλμάνο φιλόσοφο ή στον χαρακτήρα της ίδιας της Μουσουλμανικής θρησκείας (που στην πραγματικότητα είναι ίσως η πιο ανεκτική από τους τρεις μεγάλους μονοθεϊσμούς) δεν είναι απλώς ανοησίες. Υποκρύπτουν συνήθως και το σχέδιο τροφοδότησης του μεγάλου Πολέμου Δύσης και Ισλάμ, που, όπως και ο Πόλεμος με τη Ρωσία είναι δύο βασικά κεφάλαια του κατά Χάντιγκτον «πολέμου των πολιτισμών», το όνειρο των νεοσυντηρητικών και των Χριστιανών και άλλων φονταμενταλιστών της Δύσης, που δεν είναι λιγότερο ακίνδυνοι, δεδομένων μάλιστα των μέσων που διαθέτουν, από τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Ο ίδιος ο Τόνι Μπλερ, εκ των πρωτεργατών της εισβολής στο Ιράκ, αναγνώρισε πρόσφατα, προς τιμήν του, την ευθύνη για αυτά τα αποτελέσματα.
Επειδή κάποιος ωφελείται από ένα έγκλημα, δεν σημαίνει βέβαια και ότι το διαπράττει. Αλλά είναι εξαιρετικά περίεργο και ύποπτο το γεγονός ότι οι δυτικές υπηρεσίες, όπως και οι υπηρεσίες των συμμάχων της Δύσης στην Μέση Ανατολή, ήταν αυτές που συνέδραμαν αποφασιστικά το Ισλαμικό Κράτος. Πως γίνεται να βρίσκουμε τις ίδιες δυνάμεις στο κέντρο της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας; Υπάρχει πιθανότητα εξτρεμιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του δυτικού κατεστημένου και των υπηρεσιών να χρησιμοποιούν την ισλαμική τρομοκρατία; (1)
Να δεχτούμε ότι το Ισλαμικό Κράτος ξέφυγε από τις δυνάμεις που το δημιούργησαν ή το ευνόησαν. Και πάλι όμως θα πρέπει να είναι κανείς τελείως αφελής για να πιστέψει ότι αυτές οι δυνάμεις δεν διατήρησαν τη δυνατότητα να πληροφορούνται λίγο-πολύ τα σχέδιά του!
Είπαμε. Είναι σφάλμα να συστηματοποιεί κανείς τη χρήση «θεωριών συνωμοσίας». Εξίσου μεγάλο είναι να αγνοεί την ιστορική εμπειρία, τη λογική, αλλά και τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα των δυνάμεων που αποβλέπουν στον «πόλεμο των πολιτισμών» και να μην εξετάζει όλες τις πιθανότητες.
To σίγουρο είναι ότι η παγκοσμιοποίηση φαίνεται οτι δεν είναι τόσο «ευτυχής» και «ειρηνική», όπως την εμφάνισαν. Αποκαλύπτεται μάλλον ως μια κατάσταση διαρκούς πολέμου ενάντια στα έθνη και τις κοινωνίες, ενάντια στη δημοκρατία και τη φύση, με δύο λόγια ενάντια στον ‘Ανθρωπο.
Για έναν συνοπτικό πίνακα των κρατών που υποστηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος είναι κατατοπιστικό το παρακάτω δημοσίευμα
http://www.globalresearch.ca/who-supports-the-islamic-state-isis-saudi-arabia-turkey-qatar-uk-france-usa/5490271
Αλλά υπάρχουν χιλιάδες δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο για τις σχέσεις του ΙΚ με την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, το Ισραήλ και, λίγο πιο πίσω, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου